مرثیه ی یک نبودن . . .

بوی بـــِه می دهد بی آنکه تو این

روزهــا ، حتی ب ِسلامی گوشم

را با زندگی آشتـــی داده باشی !

مثل پنجره ی اتاقم ک این روزهــا

گوش ب زنگ ناب ترین صدای 

دنیاست ، من هم منتظر اتفاق 

موعود صدا توام . . .

و درخت نارنج هم کمرش خم تر شده

از وقتی دخترک ِ کنار پنجره 

برای جانش غزل نمی خواند 

کاج ها ، چنارها ، قُــمری های

همجوار اتاقم منتظرند تا من بخندم . . .

اینجا ،

نه نارنج آرامــــم میکند 

نه بوی به نجاتم می دهد 

تنها صدایی از جنس ِ

یک جان مرا ب زنده گی

میرساند . . .صدایی ک

بودنش ضامن خنده های 

منــــ است . . .

+چه احمقانه زنده ام ، چ وحشیانه نیستی . . .

+ + خبرت هست کِ بی روی تو آرامــم نیست . . .؟